Ένα άλλο θετρικό στον προαύλιο χώρο του παλιού μας σχολείου του 9ου. Την εποχή εκείνη, όλα τα παιδιά περιμέναμε με αγωνία σε τι σκέτς θα λάβουμε μέρος, ποιός ο ρόλος μας, τι ποίημα θα πούμε. Βλέπετε δεν νοούνταν λήξη σχολικής χρονιάς χωρίς θεατρικά και άλλου είδους δρώμενα. Φυσικά οι γονείς περήφανοι για τα φυντάνια τους. Εδώ λοιπόν, η Λένα νοσοκόμα, ο Σωτήρης σαν χωριάτης που κατέβηκε από τα κατσάβραχα για να επισκεφτεί τον γιατρό, τον Νικολάκη.Άσπρη στολή για την νοσοκόμα μας, μουστάκι και ταγάρι για να ολοκληρωθεί η εικόνα του χωριάτη και άσπρη ποδιά και ακουστικά (δανεικά από τον Μπάρμπα- Στράτο Σ. γιατρό παθολόγο, πίσω από την Μητρόπολη ο οποίος είχε προθυμοποιηθεί να δανείσει) για την ακρόαση των ασθενών και ολοκληρώθηκε το καρέ των πρωταγωνιστών. Ήταν το πιό αστείο σκέτς, όσο μπορώ να θυμάμαι, όλοι οι παραυρισκόμενοι γέλασαν με την ψυχή τους ακούγοντας τις ατάκες κυρίως των δύο πρωταγωνιστών Το χειροκρότημα ήταν παρατεταμένο και δυνατό.Έφυγαν όλοι ευχαριστημένοι.